Πρόσφατα ήμουν επισκέπτης στο podcast Recover with Colleen. Ορίζει την ανάκαμψη ως ένα ταξίδι προς την ολότητα, τη βιώσιμη ευεξία και την ενοποίηση του σώματος, του νου, του πνεύματος και των συναισθημάτων. Μου αρέσει που το podcast της Colleen εστιάζει στην αυτοφροντίδα και τη σύνδεση με τον εαυτό σου ως σημαντικό μέρος του ταξιδιού ανάκαμψης. Όταν κοιτάζω τον ιστότοπό της, βλέπω πώς η προσέγγιση και η φιλοσοφία της είναι παρόμοια με αυτό που πιστεύω ότι χρειάζονται και οι γονείς για το ταξίδι ανάρρωσής τους.
Όλοι πρέπει να επικεντρωθούμε στο να μάθουμε πώς να ικανοποιούμε τις δικές μας ανάγκες, να κατανοήσουμε τα συναισθήματά μας και τι μας σηματοδοτούν και να μάθουμε πώς είμαστε υπεύθυνοι για το πώς νιώθουμε αντί να ψάχνουμε έξω από τον εαυτό μας για απαντήσεις. Είναι άλλη μια υπενθύμιση του πόσο σημαντικό είναι να επικεντρωνόμαστε στις ομοιότητες με τα παιδιά μας αντί στις διαφορές μας.
Σε αυτό το επεισόδιο, συζητάμε τη σημασία της αυτοφροντίδας στη διαδικασία του πένθους. Εστιάζουμε στη θλίψη μου από την απώλεια της κόρης μου Helanna, αλλά το πένθος είναι σημαντικό για όλες τις απώλειες. Η θλίψη είναι ο τρόπος που περνάς μέσα από το οδυνηρό χάσμα μεταξύ προσδοκιών και πραγματικότητας. Η ζωή είναι γεμάτη με κάθε είδους οδυνηρά κενά. Πρέπει να τους αναγνωρίσουμε και να τους στεναχωρήσουμε για να απελευθερώσουμε την αντίσταση και να προχωρήσουμε προς την αποδοχή.
Τον τελευταίο χρόνο, έμαθα ότι το να ζεις με τη θλίψη μοιάζει πολύ με τον εθισμό ενός παιδιού. Μας αλλάζει για πάντα. Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τη θλίψη περισσότερο από όσο μπορούμε να ελέγξουμε τον εθισμό του παιδιού μας. Μπορούμε να διαχειριστούμε την εμπειρία μας από αυτό με τον τρόπο που εμφανιζόμαστε για τον εαυτό μας και πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό, αντί να του αντιστεκόμαστε.
Ακούστε στην Apple:
Ακούστε στο Spotify:
